Dansmaker zoekt anders

NINgen De afgelopen 19 maanden heeft de mentale gezondheid van iedereen, maar vooral de jeugd zwaar aangetast. Ik kan het als geen ander begrijpen. Ik heb te maken gehad met met episodes van depressie waarvoor ik nu dagelijks medicatie slik. Daarom gaat deze kwestie mij aan het hart. Mensen zijn van oorsprong sociale wezens. De pandemie heeft de gevaren van NIET in contact staan met elkaar blootgelegd. Een dure les! Met dit stuk wil ik het mentaal lijden van de mens blootleggen. Ik wil in het bijzonder de minder bedeelden en jongeren een gezicht geven. Zij die door de kieren van onze samenleving vallen. Praten over mentaal lijden lijkt bij deze doelgroep nog taboe. Niet alleen binnen deze doelgroep, ik zie het ook binnen de gemeenschappen waar ik tussen navigeer. Het is een soort, ‘zet je vuile was toch niet buiten’, doen alsof alles goed is terwijl je van binnen verzuipt, ‘doe maar normaal, wij zijn er toch allemaal doorheen gegaan’ mentaliteit. Ik wil het juist bespreekbaar maken door een vorm van abstractie te vinden die diep geworteld zit in herkenbaarheid die niet oordeelt. Het stuk is een uitnodiging om in te gesprek te gaan met beleidsmakers, jongeren, bezorgde ouders en mensen die zich niet gehoord of gezien voelen. Kort gezegd dit stuk is voor mensen met een hart voor de mens, voor iedereen dus. Weg met rationeel denken en start met voelen